Recentelijk is een student van me afgestudeerd aan de UvA op het gebied van Game studies. Hij heeft onderzocht of mensen die eerst de game ‘Unblock me’ speelden ook beter zouden zijn in het spel ‘De Torens van Hanoï’. Helaas kreeg hij maar 40 respondenten zo ver om mee te werken aan zijn uitvoerige onderzoek, waardoor zijn conclusies lastig te onderbouwen zijn met een betrouwbaarheidsfactor. Er bleek volgens zijn onderzoek dan ook amper sprake van een relatie te zijn tussen mensen die eerst de game Unblock me speelden en het aantal zetten dat ze nodig hadden om de Torens van Hanoï succesvol te volbrengen.
Initieel wilden we onderzoeken of gedragsverandering via serious games mogelijk is. Onze opdrachtgevers staan er namelijk (helaas) niet vaak voor open om wetenschappelijk onderzoek te doen naar aanleiding van de games die we hebben ontwikkeld en gelanceerd. Ondanks het feit dat we regelmatig mogen doorontwikkelen of nieuwe games mogen lanceren is er nog steeds weinig wetenschappelijk onderzoek dat onderschrijft dat wat we doen succes heeft. Afgezien van het feit dat we voortdurend terug mogen komen. In het geval van Ziggo hebben we in zeven jaar tijd zelfs vijf games mogen ontwikkelen en zijn er inmiddels concurrenten via de achterdeur binnengekomen ;-).
Gelukkig is er nu Pokémon Go. Deze entertainment game heeft aangetoond dat games wel degelijk en met weinig mechanics het gedrag van meer dan honderd miljoen mensen (wereldwijd) hebben verandert. In Nederland alleen al is 10% van de bevolking (TIEN PROCENT), namelijk 1,7 miljoen mensen actief buiten bezig met hun verzameling van 120 mogelijke Pokémon zo snel en effectief mogelijk compleet te maken. Mensen die voorheen waarschijnlijk op de bank hingen, of achter de computer zaten te gamen, staan nu in parken, rond Albert Heijns en in tuinen van mensen met virtuele ballen, virtuele wezentjes te vangen. Is dat raar? Ja dat is raar. Is het leuk? Ja het is leuk – anders zouden niet meer dan een miljoen Hollanders hiermee bezig zijn.
Waarom is deze game zo sterk?
Het lukt Nintendo (en de ontwikkelaars van de game) zo succesvol te zijn door het combineren van twee elementen:
1. Een heel sterk merk (Pokémon met Nintendo) met een levenslange geschiedenis en televisieserie
2. De intrinsieke verzamel- en ordeningsdrang van mensen
Net een maand voor de lancering van Pokémon Go waren we Dino’s aan het sparen bij de Albert Heijn en konden we Freek Vonk virtueel bewonderen via een headset (zie vorige post), de maand ervoor konden we Angry Birds verzamelen bij de Plus Supermarkten. Nu is Pokémon hier en lopen, fietsen en rennen we door de straten om onze verzameling compleet te maken (gotta catch’em all).
Zelf ben ik nooit een Nintendo Gameboy geweest, ik was meer een PC – en later ook PlayStation gamer. Bovendien hou ik van meer realistischere games. Maar kennelijk zijn er nog 1,7 miljoen andere Nederlanders die hier wel op aanslaan.
De game die we voor een grote verzekeraar in 2015 lanceerden in twaalf talen en zeventien landen onder een kleine 16.000 medewerkers werd door de mensen die de game speelden gemiddeld tien keer gespeeld. Andere aantallen uiteraard – maar voor een serious game die was bedoeld om merkwaarden tot leven te brengen helemaal geen slecht resultaat.
Posted in augmented reality, Nintendo | No Comments »